فریاد الرحیل می‌خواند تو را

صبح که پیامک را دیدم تا چند دقیقه مبهوت مانده بودم و برایم باورنکردنی آمد. اگر کس دیگری زده بود، می‌گذاشتمش به حساب شوخی بی‌مزه. اما انگار واقعیت داشت. حامد رفته بود. انا لله و انا الیه راجعون. خدایش رحمت کند. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ * الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ * الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ * مَالِکِ یوْمِ الدِّینِ * إِیاکَ نَعْبُدُ وَإِیاکَ نَسْتَعِینُ * اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ * صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیهِمْ غَیرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیهِمْ وَلَا الضَّالِّینَ *
راستش اولین حسم بعد از دعا و فاتحه، حسرت بود به حالش. چقدر دلم می‌خاست مرگ مرا در آغوش می‌گرفت…
یاد دیشب افتادم که تا آخرای شب با او صحبت می‌کردم. داشت برای این سفر دانشجویان به کربلا برای نیمه شعبان تلاش می‌کرد. تلاش می‌کرد تا سفری انقلابی باشد. تا سفری همراه با صدور انقلاب و رساندن صدای انقلاب. تلاشش را می‌دیدم. خدا را شکر می‌کردم برای بودن اینها. اما حالا…
از قدیم این نظر را دارم که این مرگ است که همیشگی است. و ناگهانی بودن، حیات و زنده بودن ماست در این لحظه و هر لحظه دیگر. پس آنچه باید با آن خو گرفت مرگ است. و آنچه باید از بودنش تعجب کرد بودن در دنیاست. وقتی از این خبر این قدر متعجب و متحیر شدم، فهمیدم فاصله حرف تا عمل چقدر است! چقدر دورم از این که مرگ را همیشه همراهم ببینم و زندگی همیشه ناظر به این سفر مهم باشد. چقدر در غفلت و روزمرگی آلوده شده‌ام. این چقدرها عبرت آفرین است برای أُولِی الْاَلْبَابِ.
یاد خاطراتم می‌افتم با حامد عزیز. یاد شوخی‌ها و بگو بخندها. یاد کارهای مشترکی که می‌کردیم. یاد صدایش در تلفن. چطور با من می‌ایستاد سر میز ابابیل. چقدر در فتنه 88 در کارها حضور جدی داشت. این روزها چقدر حضور فعالی داشت در تحقیق کردن و صحبت کردن در برنامه‌های گفتگوی بسیجمان. آدم به آن همه صفا و همت غبطه می‌خورد. خدایش رحمت کند و با ابی عبد الله و خاندانش محشورش گرداند…
سخت ناراحتم از این داغ. کاش می‌توانستم کمکی کنم. درک می‌کردم وضعیت سجاد را. شبیه‌ش را چشیده‌ام. روزگار سختی است. باید خیلی مراقب پدر و مادرش باشد. باید خودش قوی بایستد. اما داغ برادر سخت است…
خدایش رحمت کند و خانواده‌اش را صبر دهد و دیدگان نابینای ما را هم بگشاید که فریاد الرحیل بلند است و ما…

+ نوشته‌های خواندنی‌ش…